........................

Hrvati u svetlu slovenačke istine

Nakon raspada austrougarske monarhije, Hrvati su se na brzinu organizovali i Međumurje ubrzo proglasili za svoje. Štaviše, ubrzo je određena politička frakcija počela da se zauzima za odcepljenje od Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca i za povezivanje sa Mađarskom i za zajednički savez sa Italijom. U Kraljevini Jugoslaviji se ovo razmišljanje kasnije manifestovalo ubistvom kralja Aleksandra 9. oktobra 1934. u

Marseju, koje su uz pomoć Italijana organizovali hrvatski ustaše.

U vezi sa drugim svetskim ratom, nikako se ne može prevideti činjenica, da su Hrvati odmah nakon napada 6. aprila 1941. i kapitulacije Kraljevine Jugoslavije već 10. aprila proglasili NDH, skoro odmah zatim pristupili nacifašističkoj koaliciji i tako sa ministrom inostranih poslova nemačkog rajha Ribentropom (Otto von Ribbentrop) završili započetu operaciju. Već 26. avgusta 1939. su proglasili Banovinu Hrvatsku, koja je srpskim i bosanskim t

eritorijama oduzela srezove Dubrovnik, Šid, Ilok, Brčko, Gradačac, Derventu, Travnik i Fojnicu, priključila ih svojoj teritoriji i stvar dovršila sa nastankom nacističke državne tvorevine, za koju je nekadašnji predsednik Tuđman izjavio, da je prethodnica današnje Hrvatske.

Odmah nakon prekrajanja slovenačke teritorije, Hrvatska je takođe uzela svoj deo krvavoga plena, u hrvatskim logorima smrti izginuo je nemali broj Slovenaca. U najvećem koljačkom projektu ustaša, kako su nazvali logor Jasenovac, usmrtili

su i osamdeset sveštenika iz Štajerske.

Nakon drugog svetskog rata hrvatska vlast se na brzinu preokrenula i zaboravila, da je bila do zadnjega dana na strani nacista i da ju je samo velika želja Josipa Broza - Tita za velikom državom, koju su mu saveznici i omogućili, spasla od denacifikacije, koja ni do danas nije izvršena. Odmah su nastavili akcije, započete na zasedanju ZAVNOH-a 1944. godine, i pripojili si Istru, razume se, uz drugarsko odobravanje slovenačkih partijaca. Jedan od većih obmanjujućih pr

ikaza demografskog stanja Istre onoga vremena je sigurno knjiga Cadastre national del'Istrie (Nakladni zavod Hrvatske, Sušak, 1946), u kojoj su autori po pravilu sve Istrane, čije se prezime završavalo na -ić ili ič, proglasili za Hrvate. Šteta što su među odobravaocima bili i Fran Ramovš i Lavo Čermelj, za neke veliki Slovenci.

Još jedan račun čeka na izmirenje. To je ubistvo 37 Slovenaca u Štrigovi, koje su hrvatske vlasti pobile odmah nakon rata, jer su tvrdili da je to slovenačka zemlja. I bili su u pravu! Još se manje zna o deportaciji približno 3000 Slovenaca iz Rijeke na Goli otok, gde, međutim, nisu dospeli, jer nisu disali po hrvatski i znali su one koji su na brzinu promenili uniforme.

Takođe, kasnije pozivanje i priča o nekakvim avnojskim zaključci

ma su besmisleni, jer na drugom zasedanju Avnoja u Jajcu nije bilo razgovora o granicama unutar nove Jugoslavije. I da upozorim na još jednu istinu: tokom drugog svetskog rata, kao ni pre njega, Istra nije spadala u jugoslovenski okvir, a kamoli u hrvatski. Čak je ni Hitler posle kapitulacije Italije 9. septembra 1943. nije priključio državi svojega saveznika Ante Pavelića.

Ako se osvrnemo na naš rat za samostalnost, ne možemo prevideti činjenicu, da su u napadu na Sloveniju upravo hrvatske vlasti dozvolile da naša jedva rođena država bude napadnuta sa njihove teritorije, iz njihovih kasarni, sa njihovih aerodroma. Samostalnost su proglasili istog dana kao i mi i bili su dakle prema međunarodnom vojnom pravu agresori, iako su jedinice bile deo Jugoslovenske

narodne armije. Prema međunarodnom pravu, agresor je i ona država, koja svoju teritoriju prepusti tuđoj sili za napad na treću državu. A to se ovde desilo. Pošto to još nije bilo dovoljno, našim jedinicama teritorijalne odbrane i policije namerno su poslali pogrešne podatke o smeru napredovanja jedinica JNA. Ljude koji su u Zagrebu hteli da spreče izlazak tenkovskih jedinica iz kasarni, rasterala je hrvatska vlast. Tada je naredila da se uklone sve mine, tako da su tenkovi prema Sloveniji imali slobodan put.

Nažalost, neki naši autonomaši su tada bili nepažljivi, ali pre svega, tada je još uvek na našoj strani bilo previše pristalica jugoslovenstva, koji nisu reagovali na informaciju nemačke obaveštajne službe, da je general Čad u Rijeci spreman da se preda slovenačkoj vojsci. U Rijeku nisu poslali oružane vojne jedinice, a mene su nakon četvrtog dana rata za osamostaljenje uhapsili. Da tada nije bilo pristalica nekadšanjega režima, makar bi moja jedinica išla na Rijeku, pa bi onda bilo šta bi bilo. A sigurn

o bi početna pozicija za pogađanja, da dobijemo nazad Istru, koja nikad u istoriji nije bila hrvatska, bila suštinski drugačija. A možda je kod svih zajedno preovladavalo političko mišljenje o zajedničkoj konfederaciji Slovenije i Hrvatske, koje je sve do posete hrvatskog predsednika Tuđmana Sloveniji, još bilo živo. Razume se da ljudi o tome ništa nisu znali.

Možda se na to nadovezala i nezaiteresovanost za održani referendum o pripajanju matičnoj domovini Sloveniji, koji je održan na Žumberku, na kojem su se samo poštar i župnik izjasnili protiv pripajanja Sloveniji. Tako su tadašnji predsednik države Kučan kao i predsednik skupštine dr. Bučar svu dokumentaciju, koju su pregledali, bacili s objašnjenjem "a šta ćemo s tom sirotinjom". Hrvati su plan shvatil

i prokleto ozbiljno i njegovog glavnog pobornika Drakulića i još dosta drugih zbog veleizdaje na duže vreme bacili u zatvor. I to, uprkos tome da je svima bilo poznato, da su granice unutar nekadašnje SFRJ bile samo administrativne – odredila ih je komunistička partija, a nije bilo sklapanja nikakvih republičkih, međurepubličkih, međudržavnih ili međunarodnih sporazuma o razgraničenjima među republikama.

Posledica toga je činjenica da su Hrvati postavili granicu kod Sečovlja na levom brdu Dragonje, a zatim je čak premestili na desno brdo, iako je međurepublička granica u nekadašnjoj državi SFRJ bila čak na vrhu brežuljka, kod kamenoloma.

Nakon toga se samo dalje nastavljalo. Hrvati su krali najbolje smreke na Tomšičevoj parceli u snežničkim šumama, pred ljutitim Slovencima pa su ih čak čuvali slovenački policajci. Agresivno su okupirali četiri zaseoka uz Dragonju, ukrali zemlju kod Hotize, uz Muru, kod Ormoža… Ministar unutrašnjih poslova bio je Igor Bavčar. A i istarske železnice su u doba Lojzeta Peterlea p

rešle u hrvatske ruke.

Kasnije je ulogu darodavca slovanačke teritorije preuzeo sadašnji predsednik države dr. Janez Drnovšek, koji je uprkos usvajanju deklaracije Državnoga zbora Republike Slovenije o celovitosti piranskog zaliva njegovu, otprilike, polovinu ponudio Hrvatima. Hvala bogu, da to nisu usvojili, makar i zbog prevelike proždrljivosti.

Svemu ovome možemo naći paralele u knjizi Psunjskog.

Na kraju krajeva, šta bismo mogli očekivati od države, čiji politički vrhovi danas iznova zagovaraju teze o hrvatskom narodu, koje su bile zvanično ispravne u doba ustaške vladavine? I šta bismo mogli očekivati od države, koja svoju državnost temelji na nikad postojećoj nagodbi, koju žele prikazati kao dogovor sa Ugarskom (Mađarskom) o preuzimanju vlasti u svoje

ruke i koju nazivaju Pacta conventa, za koju lažu da je bila napisana 1102. godine, kada je celoj svetskoj istorijskoj javnosti inače poznato, da se radi o falsifikatu iz 14. veka.

Možemo još štošta naučiti iz ove knjige, kao npr. o sopstvenim greškama i o sopstvenim izdajnicima. Zato da greške ne bismo ponavljali i da bismo izdajnike lakše prepoznali. Susede će nam u priličnoj meri predstaviti sama knjiga.

Neka prevod ove knjige na slovenački jezik bude trajni spomenik činjenici, da istinu nije moguće sakriti, i opomena svim onima, koji previše veruju zvaničnoj politici, a Veliši Raičeviću - Psunjskom zahvalnica što je očuvao istinu i osvetlio zločine, koji ne smeju ostati u tami

Kardelj se ogradio od Tita i pričao da će Jugoslavija postati dio SSSR-a
.............................................................................................................
U Arhivu J. B. Tita na Dedinju čuva se korespondencija Tita i Staljina 1948., prije rezolucije Informbiroa i kidanja veza Jugoslavije sa SSSR-om i istočnim blokom. Titova pisma pokazuju šok od odluke SSSR-a da povuče vojne i civilne instruktore iz Jugoslavije. U prvi mah mislio je da je riječ o nesporazumu. Kompletna korespondencija otkriva da su uzroci sukoba sa SSSR-om bili dublji, i očitovali se još 1945. kad su se Sovjeti naljutili što je Tito rekao da Jugoslavija neće biti moneta za potkusurivanje velikih sila.  “18. 3. saopštio nam je general Barslov da je dobio depešu od maršala Bulganjina, ministra narodne odbrane SSSR-a, u kojoj nam se saopštava da je vlada SSSR-a riješila  povući sve vojne savjetnike i instruktore s motivacijom da su ‘okruženi nedruželjubljem’, tj. da se s njima ne postupa prijateljski u Jugoslaviji…

Naša bi želja bila da nam vlada SSSR-a otvoreno saopšti o čemu je riječ”, traži Tito u drugom pismu Staljinu 20. 3. 1948. Treće pismo Staljinu i Molotovu uz Tita potpisuje i Edvard Kardelj: “...odgovarajući na vaše pismo od 27. 3., moramo naglasiti da nas je iznenadio ton i sadržina pisma… ma kako netko od nas volio zemlju socijalizma SSSR, on ne smije manje voliti svoju zemlju”, piše Tito Staljinu. U korespondenciji se raspliću jugoslavensko-sovjetski odnosi još od kraja rata i prvih Titovih pritužbi na zločine pripadnika Crvene armije na Sremskom frontu, kad je Staljinu pisao 31. 10. 1944. žaleći se na “nepravilne postupke vojnika i oficira Crvene armije”. Tito je još 1946. javio Sovjetima da porušena Jugoslavija ne može plaćati visoke plaće sovjetskim vojnim stručnjacima. General JNA tada je imao 9-11.000 dinara plaće, ministar 12.000, a pukovnicima Crvene armije koji su došli kao instruktori Jugoslavija je morala plaćati 30-40.000 dinara. Kad su Rusi odbili prihvatiti smanjenje plaća, Tito je smanjio broj ruskih vojnih stručnjaka. U pismima je odbacivao Staljinove optužbe da DB pod rukovodstvom Rankovića prati sovjetske stručnjake na radu u Jugoslaviji, da je KPJ nedemokratska jer je Ranković istodobno i visoki partijski čelnik… Rusi su kritizirali štošta: što u Jugoslaviji nije provedena kolektivizacija, tražili smjenu Vladimira Velebita s mjesta pomoćnika ministra vanjskih poslova, tvrdeći da je on britanski špijun. “Mi stojimo na stanovištu da u društvenom preobražaju u Jugoslaviji ima mnogo specifičnih crta (…) Učimo i uzimamo kao primjer Sovjetski Savez, ali radi se samo o tome da mi izgrađujemo socijalizam u našoj zemlji u drukčijim formama”, odgovorio je Broz.  Rukom pisana bilješka kasnije je ušla u zaključke Plenuma KPJ 13. 4. 1948. na kojem je odstranjen Andrija Hebrang: “Jasno da su članovi CK Sreten Žujović i Andrija Hebrang glavni krivci u pogledu davanja netačnih i klevetničkih informacija sovjetskim predstavnicima. Time su htjeli prikriti svoj antipartijski rad”, stoji u njoj. Plenum je zaključio gotovo u riječ isto: da “glavnu odgovornost za takvo obaveštavanje sovjetskih organa snose članovi CK KPJ Sreten Žujović i Andrija Hebrang”.  Staljin i Molotov su nakon plenuma pisali da ih Hebrang  nije informirao: kritizirali su najviše Rankovića i Đilasa. U odgovoru Staljina i Molotova od 4. svibnja otkriva se što Sovjete najviše žulja: pretjerana samostalnost Jugoslavije. “Nerazumljivo je zašto se poslanik SAD-a u Beogradu ponaša kao domaćin u zemlji, a njegovi ‘informatori’ šetaju na slobodi”, piše Staljin Titu. I  Tita optužuje za “antisovjetski stav”, i proziva ga se za govor iz 1945. u kojem je Tito poručio da ne želi da Jugoslaviju miješaju “u neku politiku interesnih sfera”. Staljin citira izvještaj sovjetskog veleposlanika u Beogradu Sadčikova iz 1945. u kojem otkriva Titu kako se tada Kardelj ogradio od te Titove izjave, i pričao da će Jugoslavija “postati dio SSSR-a”. Stradao je Hebrang. Kardelj je opstao. 

Snježana Pavić