Reagovanje na rehabilitaciju B. Lončara,...

Smrt lovca na komuniste
(“Žandarmi iz Bele Crkve žrtve ideološkog terora” – 5.januar)

“Junaci, branioci otadžbine. Naročito morate zatirati komuniste i boljševike, koji hoće da unište sve što je srpsko. Satirite ih i ubijajte. Trebite taj kukolj iz srpske narodne njive… Uništićemo vas komuniste i seme vam zatrti….. Najveći neprijatelj srpstva je komunizam… Svuda organizovati srpske oružane jedinice protivu komunista uz pomoć nemačku i sa njima lojalno sarađivati“ (Iz Nedićevih Proglasa i Apela zabludelim ). Da bi sve bilo po zakonu Nedić donosi Uredbu o prekim sudovima (Službene novine ,23.9.1941) , čiji član 5.kazuje :”Ko rečima ili delom ispoljava komunizam ili anarhizam, ili pripada organizaciji koja to ispoveda, kazniće se smrću”, što će se dopunom Uredbe preneti i na simpatizere i pomagace komunista. Tako je Nedić svoje sunarodnike, koji drukčije misle, pretvorio u divljać u koju se može slobodno pucati. Lov na komuniste je počeo, a time i bratoubilački rat , koji su Tito i KPJ želeli svakako da izbegnu.

Ko su Nedićevi “junaci”?. To su policija u gradovima i tri žandarmerijska puka zaostala iz banovina bivše Kraljevine Jugoslavije (Dunavske, Moravske i Drinske), koji će kasnije prerasti u Srpsku državnu stražu. Ove snage su odmah stavljene u nadležnost nemačkom SS policijskom aparatu i zajedno s njim počinili one stravične zločine u Kragujevcu, Kraljevu, Jajincima i nizu drugih stratišta u Srbiji. Žandarmi nisu nosili oznake SS trupa, najkrvoločnijeg dela nemačke vojne sile, ali po krvoločnosti nisu zaostajali za njima. Razbuktavanje NOB u Srbiji nateralo je Nedića da formira i četiri dobrovoljačka policijska puka Srbije po ugledu na nemački SS policijski motorizovani puk , koji je pustošio i pljačkao Srbiju do 1944.

Žandarmerijski podnarednik Bogdan Lončar je žrtva ideološkog terora ali ne komunističkog vec nedićevskog. U smrt, koja ga je čekala u sukobu sa rađevskim partizanima u Beloj Crkvi 7.jula. 1941., poslala ga je nemacka komanda iz Krupnja, naredivši mu da tamo zavede red. B. Lončar nije bio revnostan i regularan čuvar javnog reda i mira. Toga u Srbiji 1941. nije ni bilo. Bila je nemacka okupacija, a on - policijski sluzbenik Velikog nemackog Rajha. Sudbinu B. Lončara doživeli su i njegovi ideoloski učitelji i naredbodavci zločina, među kojima i M. Nedić. Ostvarila su se predviđanja Nedićevog ministra prosvete Jonića:” Boljševizmu i partizanima moramo oglasiti rat do istrebljenja. Ili ćemo mi njih utamaniti , ili će oni nas. Treće je nemoguće.” (Obnova , 29.12.1943).

Sličan proces odvija se i danas u Srbiji ali su sredstva i metodi zatiranja komunizma mnogo suptilniji. Nije Mladić prepreka Srbiji za ulazak u EU već tragovi komunizma u njoj. U ovaj posao „nacionalne obnove otadžbine“ uključili su se svom snagom i nacionalni mediji: TV, poznata kao „vaše pravo da znate sve“ i ponemčena „Politika“.

Otuda smušena priča Stane Munjić (autor knjige “Sin srpskog Ivanjdana”), u kojoj B. Lončara predstavlja kao prvu žrtvu građanskog rata u Srbiji i presuda Okružnog suda u Šapcu, kojom se Lončar od izdajnika i zlocinca preimenuje u nevinu zrtvu komunizma, ostaju samo jedan od bednih pokušaja rehabilitacije nemačkih kvislinga i kolaboracionista iz Drugog svetskog rata. Uzalud, ni Sava i Dunav zajedno ne mogu ih oprati od tih prljavština , kao što ni ove današnje neće moći!

Stevan Mirković, predsednik Centra Tito

Moji drugari tvrde...*RAVNOGORSKO SMECE POBEDITI NECE !*